സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലൊരു സുരയ്യ..!

കല്യാണം കഴിഞ്ഞു പുതിയ പെണ്ണിനെ എന്‍റെ വീട്ടിലേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവന്നതിന്റെ നാലാം ദിവസം, ചെറിയൊരു യാത്ര കഴിഞ്ഞു രാത്രി വളരെ വൈകിയാണ് ഞാന്‍ തിരിച്ചെത്തിയത്. എങ്ങനെയെങ്കിലും കിടന്നാല്‍ മതിയെന്ന ചിന്തയില്‍ ബെഡ് റൂമിലെത്തിയപ്പോള്‍ നിയുക്ത ഭാര്യയിലൊരു അസാധാരണ മാറ്റം എനിക്കനുഭവപ്പെട്ടു. ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ഒന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും കണ്ണും മൂക്കും ചുവക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നു രാവിലെ എന്നെ യാത്രയാക്കുംവരെ കുഴപ്പമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നീടെന്താണ് ഇവിടെ സംഭവിച്ചത്?

ഹോ.. മനസ്സിലായി. നീണ്ട പതിനാറു മണിക്കൂര്‍ എന്നെ കാണാത്തതിലുള്ള പ്രയാസമായിരിക്കും. എനിക്ക് സമാധാനമായി. ഇവള്‍ സ്നേഹമുള്ളവളാണ്. പെണ്ണായാല്‍ ഇങ്ങനെ വേണം. വഴിക്കണ്ണുമായി കണവനെ കാത്തിരിക്കണം. ഇതൊക്കെ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ ഒരു പത്തുവര്‍ഷം മുന്‍പേ കല്യാണം കഴിച്ചേനേ! 'ഹമ്പട കാന്താരീ..' ന്നും വിളിച്ച് കെട്ടിപ്പിടിക്കാന്‍ ഒരുങ്ങിയ എന്നെയവള്‍ ശക്തമായി തള്ളിമാറ്റിയിട്ട് ഏങ്ങലടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എത്ര ചോദിച്ചിട്ടും ഒന്നും പറയാതെയാണ് കരയുന്നത്.

ഇവള്‍ക്കിതെന്തു പറ്റി..! കല്യാണപ്പിറ്റീന്നു 'ചിലതൊക്കെ' കണ്ടു പേടിച്ചു ഭ്രാന്തായ എത്രയോ പെണ്കുട്ടികളെക്കുറിച്ച് എവിടെയെല്ലാമോ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇനിയിവള്‍ക്ക് ജന്മനാ മാനസിക വൈകല്യങ്ങളെന്തെങ്കിലും..! അങ്ങനെയെങ്കില്‍ എന്നെപ്പറ്റിച്ച കാദര്‍കുട്ടി സാഹിബിന്‍റെ 'കുറ്റി' ഞാന്‍ ഊരിയെറിയും. നാളെയാവട്ടെ! കാഴ്ചയില്‍ ഭ്രാന്തിയുടെ ലുക്കൊന്നും ഇവള്‍ക്കില്ല. ഹേയ്.. അങ്ങനെ പറഞ്ഞൂടാ. കിലുക്കത്തിലെ ഭ്രാന്തി ഒരു സുന്ദരിയല്ലേ...! ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ ഉള്ളം വിറച്ചു...

'എടീ, ഭ്രാന്ത്‌ മൂത്ത് എന്നെയൊന്നും ചെയ്യല്ലേ' എന്ന് മനസ്സിലഭ്യര്‍ഥിച്ച് കളരി ഗുരുക്കളുടെ മുന്‍പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന പോസില്‍ നിലയുറപ്പിച്ചു ഞാനവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

"നാളെത്തന്നെ നമുക്കൊരു ഡോക്ടറെ കാണാം. ടൌണില്‍ ഏതെന്കിലും നല്ലൊരു മെന്‍റെല്‍ ‍ഡോക്ടറണ്ടാകും. തല്‍ക്കാലം ആരുമിത് അറിയണ്ട. കുറച്ചു തണുത്ത വെള്ളം കുടിക്ക്. എല്ലാം തണുക്കട്ടെ."

ഇത് കേട്ടതും അവള്‍ ശരിക്കും വയലന്റായി. കയ്യിലിരുന്ന ഗ്ലാസ്സും വെള്ളവും തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു. ഷെല്‍ഫിന് മേലെയുണ്ടായിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളും മാഗസിനുകളും വലിച്ചെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അലമാരയില്‍ നിന്നും ഒരു കടലാസെടുത്തു എന്‍റെ നേര്‍ക്ക്‌ നീട്ടി പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.

"പിരാന്ത് എന്ക്കല്ല. ഇങ്ങക്കാ. എന്നിട്ടിപ്പോ എന്നെ വെള്ളം കുടിപ്പിക്കാ നോക്ക്വാ.. മതി കുട്പ്പിച്ചത്. ഇങ്ങള് ബല്യ ശുജായി. ഇങ്ങളെ മറ്റോക്ക് എഴ്തിയ കത്താ ഇത്. വായിച്ച് നോക്ക്. ഇത്രേം വൃത്തികെട്ടോനാ ഇങ്ങളെന്നു ഇപ്പളെങ്കിലും അറിഞ്ഞല്ലോ. പടച്ചോന്‍ കാത്തു..."

ഞാനാ കടലാസിലെക്കും അവളുടെ മുഖത്തേക്കും മാറിമാറി നോക്കി. അമേരിക്കന്‍ പ്രസിടന്റിനു മുന്‍പില്‍ ഇന്ത്യന്‍ പ്രധാനമന്ത്രി നില്‍ക്കും പോലുള്ള എന്‍റെ നില്‍പ്പു കണ്ട് അവള്‍ കലിതുള്ളി.

"അന്ന് പെണ്ണ് കാണാന്‍ ബന്നപ്പം ഇങ്ങള് മോശായിട്ടാ പെരുമാറിയെ. അന്നേരേ ഇങ്ങളെ ബേണ്ടാന്നു ഞാമ്പറഞ്ഞതാ. വാപ്പാക്ക് ഇങ്ങളെ തന്നെ വേണോന്ന് വാശി. ഇങ്ങളെന്തു കൈവിഷാ ഓര്ക്കു കൊടുത്തെ? എന്‍റെ ജീവിതം നശിച്ചല്ലോ ബദരീങ്ങളെ.."

അത് സത്യമാണ്. പെണ്ണുകാണല്‍ ചടങ്ങിനു എന്‍റെ പെരുമാറ്റം മോശമായിപ്പോയി. അടച്ചിട്ട മുറിയില്‍ വെച്ച് ഞാനവളോട് ചോദിച്ചത് രണ്ടേ രണ്ടു ചോദ്യങ്ങള്‍. അതും, അതീവ-ഗുരുതര-ഗൌരവത്തില്‍! നെറ്റി ചുളിച്ച്, മുഖം ചെരിച്ച്, ഒരു വില്ലന്‍ സ്റ്റൈലില്‍ ചോദിച്ചു.

"എവിടാ പഠിക്കുന്നെ..?"
..................................
"ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ.. എവിടാ പഠിക്കുന്നെന്ന്..?"

എന്‍റെ അലര്‍ച്ച കേട്ട് അവള്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് മുറിവിട്ടോടി. ആ ഓട്ടം മാത്രം മതി എന്നെ അവള്‍ക്കു ഇഷ്ട്ടായില്ലെന്നു തിരിച്ചറിയാന്‍. പിറ്റേന്ന് അവളുടെ അമ്മാവന്മാര്‍ എന്‍റെ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവരെയും ഞാന്‍ വെറുതെ വിട്ടില്ല. രണ്ടു ചോദ്യത്തിലവരെ മുക്കിക്കൊന്നു.!

"പെണ്ണിന്‍റെ വാപ്പ എവിടെ?"

"അവര്‍ ബാംഗ്ലൂരിലാണ്. അടുത്താഴ്ച വരും. കാര്യങ്ങള്‍ നമ്മുക്ക് സംസാരിക്കാം.."

"പെണ്ണിന്‍റെ വാപ്പയെ കാണട്ടെ. എന്നിട്ട് മതി കാര്യങ്ങളൊക്കെ.."

അതോടെ ചര്‍ച്ച അലസിപ്പിരിഞ്ഞു. സാധാരണ കണ്ണൂരിലെ കല്യാണങ്ങള്‍ക്ക് അതാത് വീട്ടിലെ കാരണവന്‍മാരാണ് കാര്യങ്ങളൊരുക്കുക. പെണ്ണി‍ന്‍റെയും ചെറുക്കന്‍റെയും തന്തമാര്‍ നിശബ്ദ്ധ സാന്നിദ്ധ്യം മാത്രമായിരിക്കും. അവര്‍ പോയപ്പോള്‍ എന്‍റെ കാരണവന്മാര്‍ എനിക്ക് നേരെ തട്ടിക്കയറി.

"നീയെന്തിനാ ചര്‍ച്ചയില്‍ ഇടപെട്ടത്..? ഞങ്ങളെ വെല കളഞ്ഞില്ലേ നീ..? ഇനി ഈ കല്യാണത്തിന് ഞങ്ങളെ കിട്ടില്ല. നിങ്ങള്‍ ഉപ്പയും മക്കളും എന്താന്ന്വെച്ചാ ആയ്ക്കോ.."

അവര്‍ ചവിട്ടിത്തുള്ളി പോകുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു. "പോയിനെടാ മൂരാച്ചികളെ.. കല്ലിവല്ലി.."

രണ്ടു ദിവസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം കാതര്‍കുട്ടി സാഹിബ്‌ ഹാജരായി. ചായ സല്‍ക്കാരങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം മറ്റുള്ളവരെ മാറ്റിനിര്‍ത്തി അദ്ധേഹത്തെയും കൂട്ടി ഞാന്‍ റൂമിലേക്ക്‌ പോയി. എന്നിട്ട് വിനയത്തോടെ, അങ്ങേയറ്റത്തെ ബഹുമാനത്തോടെ ആണിയടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

"ആദ്യമായാണ്‌ കാണുന്നതെങ്കിലും ഒരുപാട് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. കേട്ടതിനേക്കാള്‍ മഹത്വമുണ്ട് നിങ്ങള്‍ക്കെന്നു ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നു. ചില കാര്യങ്ങള്‍ പറയാനാണ് നിങ്ങളെ കാണണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടത്. അതായത്, ഒരു ഗള്‍ഫ്‌ കാരനായി നിങ്ങളെന്നെ പുതിയാപ്പിളയാക്കരുത്.. ഗള്‍ഫ്‌ ശാശ്വതമല്ല. എപ്പോള്‍ വേണെങ്കിലും ഒരു ഗള്‍ഫുകാരന്‍റെ ജോലി പോകാം.., നാട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്താം.. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാല്‍ നിങ്ങളെന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തരുത്. വിദ്യാസമ്പന്നനും പൊതുകാര്യ പ്രസക്തനുമായ നിങ്ങളുടെ മകള്‍ക്ക് എന്നെക്കാള്‍ യോഗ്യനായ ഒരാളെ കിട്ടാതിരിക്കില്ല. ഇതൊക്കെ പറയാനാണ് നിങ്ങളുടെ ആള്‍ക്കാരോട് പെണ്ണിന്‍റെ ഉപ്പാനെ കാണണോന്ന് വാശി പിടിച്ചത്. എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് നിങ്ങളോടാണല്ലോ. എന്നോട് ദേഷ്യന്നും തോന്നരുത്."

"അയ്യോ.. എന്തിന്. നിങ്ങളുടെ തുറന്നുപറച്ചില്‍ എനിക്കിഷ്ട്ടപ്പെട്ടു. അവിടുള്ളവരൊക്കെ നിങ്ങളെ വേണ്ടാന്നും പറഞ്ഞു നില്‍ക്ക്വാണ്. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ആളെ നേരിട്ട് കാണട്ടെന്ന്. ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് നിങ്ങളെ വല്ലാതെ ഇഷ്ട്ടായി. പടച്ചോന്‍ എനിക്ക് നല്ലോണം തന്നിട്ടുണ്ട്. അതൊക്കെ അവന്‍റെ ഔദാര്യമാണ്. ഗള്‍ഫിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകേണ്ടെങ്കില്‍ അങ്ങനെ. നിങ്ങള്‍ക്ക് ബാംഗ്ലൂരില്‍ നില്‍ക്കാം.."

മറ്റെല്ലാ സമ്പന്നരേയും പോലെ, നാലാം ക്ലാസിന്ന് നാടുവിട്ട് പണക്കാരനായ സാഹിബ് എന്‍റെ പുകഴ്ത്തലില്‍ വീണു. ആകാശത്തിനു കീഴെ ഏതു വിഷയവും എനിക്ക് വഴങ്ങുമെന്ന ഭാവത്തിലാണ് പിന്നെ ഞാന്‍ സംസാരിച്ചത്. ചങ്ങമ്പുഴക്കവിതകളൊക്കെച്ചൊല്ലി അയാളെ ഞാന്‍ കുപ്പിയിലാക്കി. തിരിച്ചു ചെന്ന് അയാള്‍ എല്ലാവരോടുമായി പറഞ്ഞു. "അവനെ മതി. അവനെ മാത്രം., അവന്‍ താന്‍ പുതിയാപ്പിലൈ.."

"ഇങ്ങളെ അണ്ണാക്കിലെന്താ പുലി കയറിയോ..? ഇങ്ങക്കൊന്നും പറയാനില്ലേ..? കാതര്‍കുട്ടി സാഹിബിന്‍റെ മോളാ ഞാന്‍. കണ്ട പെണ്ണുങ്ങക്ക് കത്തെഴുതിയ കാര്യം ഓരറിഞ്ഞാ ഇങ്ങളെ തറച്ചിട്ടു വാഴക്കിടും. നോക്കിക്കോ.."
പ്രതിയെ കയ്യോടെ പിടിച്ച സന്തോഷത്തിലാണ് അവളിപ്പോള്‍. എന്നിട്ടവള്‍ ആ കത്ത് പരിഹാസത്തോടെ വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

"പ്രിയപ്പെട്ട സുരയ്യാ,
താങ്കളുടെ 'കഥ' ഇന്നലെയാണ് കിട്ടിയത്. ഒറ്റയിരുപ്പില്‍ വായിച്ചു തീര്‍ത്തു. ഒരു ജന്‍മം മുഴുക്കെ സ്നേഹത്തിന് വേണ്ടി താങ്കള്‍ ദാഹിക്കുകയാണെന്നു അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്‍റെയുള്ളം സങ്കടപ്പെട്ടു. ഞാനും അങ്ങനെയൊരു മാനസികാവസ്ഥയിലാണുള്ളത്. ഈ കപട ലോകത്തിലാരെയാണ് വിശ്വസിക്കേണ്ടത്? എത്ര അലഞ്ഞു തിരഞ്ഞാലാണ് ഒരല്പം സ്നേഹം കിട്ടുക? സ്നേഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കപ്പെടാനുമുള്ള താങ്കളുടെ മനസ്സിനെ ഞാന്‍ അഭിനന്ദിക്കുന്നു. താങ്കളുടെ വരികള്‍ എന്‍റെ നിംന്നോന്നതങ്ങളില്‍ അനുരണങ്ങളുണ്ടാക്കി. എന്നിലെ നീല ഞരമ്പുകളെ വികാര വിജ്ജ്രംബിതമാക്കി. ഇനിയും എഴുതാം. ഇപ്പോള്‍ ഇത്രമാത്രം. സ്വന്തം, ..........."
വായിച്ചു തീരുംമുന്‍പേ ഞാനാ കത്ത് പിടിച്ചുവാങ്ങി കീറിയെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അവളുടെ കരണക്കുറ്റി നോക്കി ഒന്ന് പൊട്ടിച്ചു. അവളെ വലിച്ചുവാരി കിടക്കയിലിട്ടിട്ട് അലറി.

"കുറെ സമയായി നീ എന്നെ പൊരിക്കുന്നു. എന്നെപ്പറ്റി എന്താ കരുതിയെ.. നിന്‍റെ വാപ്പ തലശ്ശേരിയിലെ പ്രധാനമന്ത്രിയൊന്നുമല്ലല്ലോ. മര്യാദക്കല്ലെങ്കില്‍ കൊന്നു കിണറ്റിലെറിയും. ഞാന്‍ കുളിച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും പൊട്ടിയ ഗ്ലാസ്സും മറ്റും വൃത്തിയാക്കണം. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞുതരാം ഈ കത്തിന്‍റെ രഹസ്യം. മനസ്സിലായോടീ..?"

മനസ്സിലായി! ഞാന്‍ എത്ര നല്ലവനാണെന്നും ആണുങ്ങളെല്ലാം മോശക്കാരല്ലെന്നും അവളുടെ വാപ്പ വെറുമൊരു കാതര്‍കുട്ടിയാണെന്നും അവള്‍ക്കു മനസ്സിലായി. കുളിച്ചു വന്നിട്ട് ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു.

"എടീ, നിനക്ക് മോപസാങ്ങിനെയും ടോള്‍സ്റ്റോയിയേയും ചെക്കൊവിനെയും വേര്‍ഡ്സ് വര്‍ത്തിനെയും കാഫ്ക്കയെയും കീറ്റ്സിനെയും ഷെല്ലിയേയും ബൈറനേയും സിഡ്നി ഷെല്‍ഡനേയും ഖലീല്‍ ജിബ്ബ്രാനെയും ദസ്തയോവസ്ക്കിയെയും പൌലോ കൊയ്-ലോയെയും അറിയാമോ?"

അറിയില്ലെന്നവള്‍ തലയാട്ടി. എന്നിട്ട് നിഷ്കളങ്കമായി ചോദിച്ചു.

"ഓരൊക്കെ ഇങ്ങളെ ദുബായിലെ ചങ്ങായിമാരാ?

"അല്ല. എന്‍റെ ബാല്യകാല സുഹൃത്തുക്കള്‍. നമുക്ക് എന്താവശ്യങ്ങളുണ്ടായാലും ഒരു മിസ്‌കോള്‍ ചെയ്‌താല്‍ മതി. അവര്‍ ഓടിയെത്തും."

"ഷെയ്ക്സ്പ്യറിനെ അറിയാമോ നിനക്ക്..?"

"ഓര് ദുബായിലെ ഇങ്ങളെ അറബി ശൈക്കായിരിക്കും.."

"തകഴിയേയും കുമാരനാശാനെയും കേശവദേവിനേയും ചുള്ളിക്കാടിനെയും പത്മനാഭനേയും അറിയാമോ..?"

ഇല്ലെന്നു തലയാട്ടി.


"M T സാറിനെ അറിയാമോ?"

"ഇല്ല P T സാറിനെ അറിയാം. ഒരു മൊയന്തനാ. അടിക്കും..."

"മുകുന്ദനെ..?:

"ഓര് വൈദ്യരാ. ഉമ്മാമാക്ക് കഷായം കൊടുക്കുന്ന ആളാ. വല്ലാത്ത കയ്പ്പാ മൂപ്പരെ കശായത്തിനു.."

"യു എ കാതറിനെ..?"

"ഇല്ല. മീന്‍കാരന്‍ കാതറിനെ അറിയാം. ചീഞ്ഞ മീനാ മൂപര്ടടുത്ത്‌. അതിനു ഉമ്മാമ നല്ലോണം പറയും."

"വല്‍സല...?"

"ഓലിപ്പം പണി നിര്‍ത്തി. കോമള എന്ന സ്ത്രീയാ വീട്ടുപണിക്ക് വരുന്നത്.."

"വിജയന്‍..?"

"വാപ്പാന്റെ ഡ്രൈവറായിരുന്നു. ഇപ്പം നാടുവിട്ടുപോയി"

"അവസാനമായി ഒരു ചോദ്യംകൂടി. കമലാ സുരയ്യാനെ അറിയാമോ..?"

"അറിയാം.."

എനിക്ക് സന്തോഷമായി. മേല്‍പറഞ്ഞ ആരെയും ഇവള്‍ക്കറിയില്ല. സാരമില്ല. ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയത്തില്‍ പഠിച്ചതു കൊണ്ടായിരിക്കും. പക്ഷെ മലയാളത്തിലെ എക്കാലത്തെയും മികച്ച കഥാകാരിയെ, മലയാള സാഹിത്യത്തെ ലോകത്തിന്‍റെ നെറുകയിലെത്തിച്ച, ഓരോ മലയാളിയുടെയും സ്വകാര്യ അഹങ്കാരമായ, എന്‍റെ പ്രിയ എഴുത്തുകാരി മാധവിക്കുട്ടിയെ... കമലാദാസിനെ അഥവാ കമലാസുരയ്യയെ ഇവള്‍ക്കറിയാം. സന്തോഷാധിക്യത്താല്‍ ഞാനവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. നേരത്തെ അടിച്ചു പോയതില്‍ ക്ഷമ ചോദിച്ചു. എന്നിട്ടവളെ പ്രോല്‍സാഹിപ്പിച്ചു...

"പറയൂ, ആരാണ് കമലാസുരയ്യ..?"

ചോദ്യവേഗത്തില്‍ തന്നെ അവളുടെ ഉത്തരവും വന്നു.

"ഇങ്ങളെ മറ്റോള്.. ആ കത്തെഴുതി വെച്ചില്ലേ.. ഓള് തന്നെ. ഇനി അങ്ങന്‍ത്തെ കത്തൊന്നും എഴുതണ്ട കേട്ടോ. ഇങ്ങക്ക് ഞാനില്ലേ..."

ഡിം..!!!!!

(വലിയ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടിയില്ല, എന്‍റെ നെഞ്ചിനകത്തൊരു വെടി പൊട്ടിയതായിരുന്നുവല്ലോ അത്)