ബ്ലോഗര്‍മാര്‍ ഉണ്ടാകുന്നത്

2010 June 07ന് പബ്ലിഷ് ചെയ്ത ആദ്യത്തെ പോസ്റ്റ്‌)



കഴിഞ്ഞ രണ്ടര മാസമായി നിരന്തര യാത്രയിലായിരുന്നു ഞാന്‍ !
കേരളത്തില്‍ നിന്നും ചെന്നൈ വഴി മുംബൈലേക്കും അവിടുന്ന് ലണ്ടന്‍ വഴി നെതര്‍ലാന്റ്, ന്യുസിലാന്റ്റ്‌, ഫ്രാന്‍സ്, സ്വിസ്... പിന്നെ, USA യുടെ മുക്കിലും മൂലയിലും കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ്‌ ഇടയ്ക്ക് രണ്ടു ദിവസം തായ്-വാനിലും തങ്ങി നേരെ സൗദി അറേബ്യയില്‍ ലാന്റ് ചെയ്തു. അവിടുന്ന് കുവൈറ്റ്‌, ബഹറിന്‍  ഖത്തര്‍  ഒമാന്‍  ഈജിപ്ത്‌ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളില്‍ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു വീണ്ടും മുംബൈ വഴി കേരളത്തില്‍ !

പിന്നെ സ്വന്തം തട്ടകമായ ദുബായില്. ഈ യാത്രയിലാണ് സ്വന്തമായൊരു ബ്ലോഗ്ഗ് എന്ന ആശയം മനസ്സിലുദിക്കുന്നത്. അസ്തമയ സമയം കൃത്യമായി അറിയാത്തത് കൊണ്ട് ഈ ആശയം ഉദിച്ചുയര്‍ന്ന് ഉച്ചിയില്‍ അഗ്നിജ്വാലകളായി പെയ്തിറങ്ങുംവരെ ഇനിമുതല്‍ ഞാനുമൊരു ബ്ലോഗ്ഗറാണ്!

മൂന്നു മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പത്തെ ഒരു അര്‍ദ്ധരാത്രിയിലാണ് സ്നേഹിതന്‍ ബ്ലോഗ്ഗിനെ കുറിച്ച് പറയുന്നത്. അഞ്ചു പവന്‍ മഹ്റിനു പകരമായി ഇണയായി തുണയായി ഉടുതുണിക്ക് മറുതുണിയായി കാദര്‍കുട്ടിസാഹിബ് കയ്യിലേല്‍പ്പിച്ച, അദ്ധേഹത്തിന്റെ മകളുമായി താഴ്വാരമിറങ്ങി കിന്നരിപ്പുഴയോരവും കടന്നു ഉറക്കം കണ്‍കളില്‍ ഊഞ്ഞാല്കെട്ടിയ നേരത്ത് മൊബൈല്‍ഫോണ്‍ അലറിക്കരഞ്ഞു. ആരെങ്കിലും മരിച്ചോ! ഹേയ്, മരണവാര്‍ത്തയാണെങ്കില്‍ മിസ്ഡ്കോള്‍ രൂപത്തിലെ വരൂ.. ഇത് ഞാന്‍ കാഷ്‌ കൊടുക്കാനുള്ള ഏതെങ്കിലും ശുദ്ധ മനസ്ക്കനായിരിക്കും! ഫോണെടുത്തപ്പോള്‍ സ്നേഹിതന്റെ ചോദ്യമിങ്ങനെ:

"എടാ നീ ഉറങ്ങിയോ? ഒരു കാര്യം പറയാനാ വിളിച്ചത്..."

നിന്റുമ്മാക്ക് പുതിയാപ്പിളയെ കിട്ടിയോ എന്ന് ചോദിക്കാന്‍ തോന്നിയെങ്കിലും എന്‍റെ സംസ്കാരം അതിനനുവദിക്കാത്തത് കൊണ്ട് ഞാനിങ്ങനെ ചോദിച്ചു.

"എന്തടാ ഹമുക്കേ... നിന്ടുമ്മാനെ ഉപ്പ മൊഴി ചൊല്ലിയോ...?"

"അതെല്ലെടാ. നിനക്കൊരു ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങിക്കൂടെ..?"

"*%$#..)^!!(-$.. അത് പറയാനാ ഈ നട്ടപ്പാതിരാക്ക് നീ വിളിച്ചത്.. #%***(>!*/.."

"എടാ, നിനക്ക് ഗുണമുള്ള കാര്യല്ലേ.."

"ഓ.. എനിക്ക് ഗുണമുണ്ടെങ്കില്‍ നാളെത്തന്നെ തുടങ്ങാം.. എന്നാ ശെരി.."

ഫോണ്‍ വെച്ച് കിടന്നപ്പോള്‍ ഷെമ്മൂന്  പെരുത്ത സന്തോഷം.

"ഇനിയെങ്കിലും ഒന്ന് നന്നാവാന്‍ നോക്ക്. എത്ര കാലായി പറയുന്നു, സ്വന്തായി എന്തെങ്കിലും തുടങ്ങാന്‍. ഇന്നാള് സത്താര്‍ക്ക പാര്‍ട്ടണറാവാന്‍ വിളിച്ചപ്പോ ഇങ്ങള് പോയില്ല. അയാളിപ്പോള്‍ പണക്കാരനായില്ലേ.."

ചിരിക്കണോ കരയണോ എന്നറിയാതെ, ഉത്തരം പറയാന്‍ കഴിയാതെ ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു, സമദ്‌ പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമുണ്ട്. എത്രാന്ന് വെച്ചാ ഇങ്ങനെ അവിടെയും ഇവിടെയും എഴുതി ജീവിതം കളയുക. എന്‍റെ കാലശേഷം ഞാനെഴുതിയ കഥകളെ ആര് സംരക്ഷിക്കും..! ഒരുകൈ നോക്കുക തന്നെ. വരുമ്പോലെ വരട്ടെ.

പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം...

'സ്വന്തമായി ബിസിനെസ്സ്‌' തുടങ്ങാന്‍ പോകുന്ന എനിക്കവള്‍ നന്നായി നാസ്ത തന്നു. അവളുടെ മുഖത്ത് പതിവില്ലാത്ത പ്രകാശം. ഇവളാണോ പ്രകാശം പരത്തുന്ന പെണ്‍കുട്ടി..! ഓഫിസിലെത്തി ഓണ്‍ലൈനില്‍ ബ്ലോഗ് search ചെയ്തു. അത്യാവശ്യം കാര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കി. രണ്ടാം ദിവസം ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് ഒരു കണക്ഷന്‍ വേണമെന്ന് അപേക്ഷിച്ചു. എന്നില്‍ ‍വന്ന മാറ്റം ശ്രീമതി കാണുന്നുണ്ട്. അവള്‍ മനസ്സാ വാചാ കര്‍മ്മണാ പടച്ചോനെ സ്തുതിച്ചു. ഇനിയിവന്‍ നേരെയാകും. കുരുത്തക്കേട് കുറയും. പണം സൂക്ഷിക്കും. ജീവിതം പച്ചപിടിക്കും. നമ്മള്‍ രക്ഷപ്പെടും.... "അല്‍-ഹംദുലില്ലാഹ്..." (!)

നാലാം ദിവസം കണക്ഷന്‍ കിട്ടി. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം പുറത്തെടുക്കുന്ന ലാപ്ടോപ്‌ കണക്റ്റ്‌ ചെയ്തു. പുതിയ 'ബിസിനെസ്സിന്റെ' ഓഫിസ് കാര്യങ്ങളാണ് ഇവന്‍ ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നതെന്ന് അവള്‍ വിശ്വസിച്ചു. ഓഫിസ് വിട്ടു വന്നാല്‍ നെറ്റിന് മുന്‍പില്‍ കുത്തിയിരിപ്പാണ്. അതിരാവിലെ ജോലിക്ക് പോയി സന്ധ്യക്ക് വരുന്ന ഞാന്‍ ഫ്ലാറ്റില്‍ അര്‍ദ്ധരാത്രി വരെ കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ മലമറിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അവളുടെവക പ്രത്യേക ഭക്ഷണം.. കുടിക്കാന്‍ മകന് കൊടുക്കുന്ന കോമ്പ്ലാന്‍

'വാപ്പച്ചിയെ ശല്യപ്പെടുത്തരുതെന്ന്' മോനോട് താക്കീത്... പക്ഷെ ജീവിതം പച്ച പിടിച്ചില്ല. പകരം കുടുംബം ക്ലാവ് പിടിച്ചു പഴയതിനേക്കാള്‍ കുട്ടിച്ചോറായി..!

വീട്ടുകാര്യങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിക്കാതായി. കറിവെക്കാന്‍ മീനില്ല. തക്കാളിയില്ല. കരയാന്‍ പോലും ഉള്ളിയില്ല. ചപ്പാത്തിക്കു ആട്ടയില്ല. മോന് പുഴിങ്ങിക്കൊടുക്കാന്‍ മുട്ടയില്ല. കിച്ചന്‍ നിര്‍ജ്ജീവമായപ്പോള്‍ കൂറകള്‍ സജീവമായി. ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച ദിവസം വെറുംചോറ് കൊണ്ട് വയര്‍ നിറച്ചത് ദാമ്പത്യത്തിലെ ആദ്യ പൊട്ടിത്തെറിയായി. അവളുടെ ആവശ്യങ്ങളൊന്നും ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നുന്ടായിരുന്നില്ല. ഇടയ്ക്ക് തക്കാളിയും മറ്റും കൊണ്ടുവന്നു. എപ്പോഴും തക്കാളിക്കറി കൂട്ടി അവളുടെ മോന്ത, ചീഞ്ഞ തക്കാളി പോലെയായി. കണ്ണിനു മേലെ വെക്കാന്‍ കുക്കുമ്പര്‍ കിട്ടാത്ത സങ്കടം അവള്‍ ഇങ്ങനെ തീര്‍ത്തു:

"എല്ലാരും പറഞ്ഞതാ, കഥ എഴുതുന്നാളുടെ കൂടെയുള്ള ജീവിതം ശരിയാകൂലാന്ന്..!"

അവള്‍ മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞു.. കണ്ണ് തുടച്ചു.. ഞാനൊന്നും കേട്ടില്ല. കണ്ടില്ല. ഞാന്‍ അവരെയുംവിട്ട് യാത്രയിലായിരുന്നുവല്ലോ. നിരന്തര യാത്ര....! ( ഈ യാത്രയില്‍ നിന്നും ഒരു പ്രധാനപാഠം പഠിച്ചു. അത്താഴം മുടങ്ങാന്‍ നീര്‍ക്കോലി വേണമെന്നില്ല., ഒരു ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചാലും മതി.)

ആദ്യം മലയാളത്തിലെ ബ്ലോഗ്ഗുകള്‍ പരതി. പിന്നെ തമിള്‍... അവിടുന്ന് ഹിന്ദിയിലെത്തി, ബച്ചനും ഇതര ഹിന്ദിക്കാരും എഴുതുന്ന എമണ്ടന്‍ സംഭവങ്ങള്‍ കണ്ടു. പിന്നെ യൂറോപ്പിലെയും അമേര്ക്കയിലെയും അലമ്പന്‍ ബ്ലോഗ്ഗുകള്‍ വായിച്ചു. അറബിയിലുള്ള അനേകം ബ്ലോഗ്ഗുകളില്‍ തപ്പിത്തടഞ്ഞു. ഇവിടങ്ങളില്‍ നിന്നൊക്കെ ചില informative tips, fotos അടിച്ചു മാറ്റാനും മറന്നില്ല. രണ്ടര മാസത്തെ കറക്കത്തിനു ശേഷം ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തി. ഇനിയും ഇത് വെച്ച് നീട്ടരുത്. 

മരിച്ച മയ്യത്തും പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ പെണ്ണിനെയും ഉള്ളിലുള്ള വരികളെയും പെട്ടെന്ന് കൈകാര്യം ചെയ്യണം. അല്ലെങ്കില്‍ അത് കൂടുതല്‍ വഷളാകും. എന്തായാലും തുടങ്ങുക തന്നെ. കല്ലിവല്ലി.. വരുന്നിടത്ത് വെച്ച് കാണാം. മാത്രമല്ല, രാവും പകലും കമ്പ്യൂട്ടറിനു മുന്‍പിലിരുന്നതിനാല്‍ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച പോയൊന്നൊരു സംശയം. (അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാല്‍ എന്‍റെ അനുഭവങ്ങളുടെ അഭാവം ലോകത്തിനൊരു തീരാ നഷ്ട്ടമാകും. വരുംതലമുറ ഇരുളിലാകും.. അത് പാടില്ല.)

രാവിലെ നേരത്തേ എഴുന്നേറ്റു കുളിച്ചു ഗൂഗ്ലമ്മച്ചിയെ ധ്യാനിച്ചു.

"ബ്ളോഗമത: ബ്ളോഗമിദം

ബ്ളോഗാല്‍ ബ്ളോഗമുദച്യതേ

ബ്ളോഗസ്യ ബ്ളൊഗമാദായ

ബ്ളൊഗമേവാവ ശിഷ്യതേ.."

എന്നിട്ട് രണ്ടര മാസത്തെ പരിചയം വെച്ച് ഒരു ബ്ലോഗിന് തറക്കല്ലിട്ടു. പിന്നെ, ഒരു welcome ബോര്‍ഡും വെച്ച് മാര്‍ക്കറ്റിലേക്കോടി... തിരിച്ചു വന്നു ഞാന്‍ കൈകള്‍ കൂപ്പി. അതിലവള്‍ ഹാപ്പി. 'പൂപ്പി' കാണുന്നതിനിടയില്‍ മോന്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. "ഹായ്, ബ്ലോഗ്‌ വന്നല്ലോ.."

(ദേഷ്യം കാരണം അവളെനിക്കിട്ട പേരാണ് 'ബ്ലോഗ്‌'! എത്ര മനോഹരമായ പേര്..!!)

ഇപ്പോള്‍ എന്‍റെ ബ്ലോഗിലേക്ക് വന്ന കമന്റുകള്‍ കണ്ടു അവള്‍ക്കും ഒരാഗ്രഹം.

എന്തെന്നോ,

ഒരു പാചകബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങാന്‍ സഹായിക്കുമോന്ന്. സഹായിക്കാം.

പക്ഷെ..,

(ഇവളുടെ പാചകം പരീക്ഷിച്ച് ആരെങ്കിലും ഡെഡ്ബോഡി ആയാല്‍ ഇവളുടെ വാപ്പ കാദര്‍കുട്ടി സാഹിബ് സമാധാനം പറയുമോ? പറയുമോന്ന്..! )